Do ust mnie nieś i dław, zachłystuj się,
Wyjąkaj ten głód i jedz łapczywie znów,
Nim rozbełta ci spojrzenie dziwny wstyd,
Nim zostawisz mnie jak pełen resztek stół.
W łazience
prowokujesz torsje,
I twoje serce,
zwraca na posadzkę
chłodną podniecenie.
Całą czułość,
uwielbienie,
bulimiczne serce
zwraca na posadzkę
całą moją miłość,
Myjesz palce...
Zeige deinen Freunden, dass dir Nomada von Nosowska gefällt:
Kommentare